Μη σας τρομάζει ο τίτλος! Δεν υπάρχει τίποτα σκοτεινό σε αυτό το υπέροχο βιβλίο....ελάτε, ελάτε μαζί μου....
ολοκληρώνοντας την ανάγνωση μου δημιουργήθηκαν ανάμικτα αλλά εντελώς θετικά συναισθήματα ....χαρά, ευγνωμοσύνη, ανυπομονησία για το αύριο...πράγματα που θες να μοιραστείς! ( Αλήθεια:))
Η γενική ιδέα περιστρέφεται γύρω από περιστατικά ασθενών του συγγραφέα οι οποίοι αντιμετωπίζουν εξαιρετική δυσκολία στη διαχείριση της έννοιας του θανάτου, κάτι που κάνει το να ζουν τουλάχιστον ανυπόφορο...Ο Yalom, προσπαθώντας να τους βοηθήσει, ξετυλίγει το κουβάρι των στοχασμών μεγάλων διανοητών της ανθρωπότητας επί του θέματος, συμπεριλαμβανομένων του Επίκουρου και του Nietzsche.
Διαβάζοντας τις παραπάνω σελίδες και εστιάζοντας στη φράση amor fati του γνωστού φιλοσόφου συνειδητοποίησα πόσο αναπάντεχα αισιόδοξο είναι το μήνυμα που περνάει αυτό το βιβλίο! Εντωμεταξύ, το τέλος της ανάγνωσής του συνοδεύτηκε από μια ευχάριστη σύμπτωση: την ημέρα αυτή παρακολούθησα μια αριστοτεχνικά στημένη παράσταση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών , τον Κυκλισμό του Τετραγώνου. Τόσο το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη όσο και η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά δημιουργούσαν το ίδιο συναίσθημα λυτρωτικής δυσφορίας που μου είχε προκληθεί από το παρακάτω απόσπασμα του βιβλίου, λίγες μέρες πριν:
Κι όλα γύρω λούζονται σε ένα φως αλλιώτικο! Με την ιδέα της αέναης επανάληψης μπορείς να δεις ξεκάθαρα πια... τι είναι αυτό που χρειάζεσαι και τι θα άλλαζες χωρίς δεύτερη σκέψη στη ζωή σου! Πολλοί από τους ασθενείς του βιβλίου είχαν έρθει αντιμέτωποι με ένα τραγικό συμβάν. Πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο να περιμένουμε να συμβεί κάτι πραγματικά σοβαρό - και πολλές φορές ανεπανόρθωτο - για να αρχίσουμε να δίνουμε στη ζωή μας το χρώμα που εμείς θέλουμε. Άλλωστε, τις περισσότερες φορές είμαστε ταυτόχρονα και φυλακισμένοι και δεσμοφύλακες του ίδιου μας του εαυτού.....
Η ζωή μπορεί να γίνει τόσο μα τόσο απολαυστική! Αξίζει τον κόπο....
Φιλιά!
y ❤️
Υ.Γ.: Ο τίτλος της ανάρτησης αναφέρεται στον τίτλο του πρωτοτύπου.
Η ιδέα της διαρκούς επαναλληψης ως πηγή ευτυχίας υπάρχει και στην "Αθανασία" του Κούντερα. Έγραφε συγκεκριμένα ότι ο παράδεισος θα πρέπει να ειναι μια αδιάκοπη ρουτίνα. Μου είχε δημιουργήσει μεγαλη εντύπωση η συγκεκριμένη ιδέα αφου το βιβλίο το ειχα διαβάσει στην ηλικία όπου αναζητούσα την διαρκή αλλαγή.
ReplyDeleteΘα ήθελα να το διαβάσω με απασχολεί το συγκεκριμένο θέμα..φαινεται άλλωστε! Ευχαριστώ!
ReplyDeleteΣτην παράσταση " Όταν έκλαψε ο Νίτσε " υπήρχε σκηνή πανομοιότυπη με το απόσπασμα και παιζόταν με τόση ένταση, ώστε ο θεατής να "υποχρεωθεί" να κρίνει τις προσωπικές του επιλογές, μέσα από το πρίσμα της αέναης επανάληψής τους. Η ψυχανάλυση μέσα από μια θεατρική παράσταση και χωρίς να μπορεί κανείς να ξεφύγει από τον εαυτό του...
ReplyDelete